Een winterse bos wandeling

EEN WINTERSE BOSWANDELING.                      23-11-2005

De ochtend begint met rijp op de bomen en planten. Het is stil, doodstil, het lijkt of alle vogels en dieren huiveren van de koude en zich daarom wellicht zo weinig mogelijk bewegen.

Zo rond half negen komt er enige actie van wat kraaien en eksters. De slimmeriken hebben in de afgelopen dagen snel gezien dat het kippenvoer onder de lage overkapping staat en maken er inmiddels driftig gebruik van om de winter te weerstaan, en als dank pikken ze dan ook nog de schaarse enkele eieren van de kippen mee.

Een uurtje later wordt het levendiger in de natuur. Diverse vogeltjes zoals vinken merels roodborstjes en heggenmussen strijken neer op het kippenvoer. Het is een genot om het aan en afvliegen van de vogels gade te slaan. Het geeft een tevreden gevoel. Nadat de eigen beesten gevoerd en van drinken voorzien zijn, begeef ik mij met de hond richting het bos.

Ik heb een goed afgerichte fox welke perfect luistert en dol is om mij op mijn tochten te vergezellen. Er hangt in het bos een ijzige stilte. Alles is in de ban van koning winter. Zo op het eerste oog lijkt het bos uitgestorven, maar al spoedig rent het eerste konijn weg richting hol. Onder een groep hoge lariksen vindt ik een groot aantal braakballen van uilen, en omhoogkijkend, tel ik maar liefst een twaalftal uilen, die, het lijkt wel of ze zitten te vergaderen hoe deze barre winter door te komen. Even nieuwsgierig als ik kijken ze ook mij aan. Betoverd, sta ik muisstil onder de boom naar hun prachtige vormen en kleuren te kijken. Ze doen me denken aan de betonnen uiltjes, welke ik op mijn tuincentrum verkoop en die, constateer ik nu, zijn toch wel heel goed gelijkend nagemaakt. De randen van de oren, de gehurkte houding, de kleuren, perfect.

Langzaam en behoedzaam begeef ik mij om vooral de uilen niet te verstoren verder het bos in. Plots wordt mijn aandacht getrokken door een groep opgewonden pimpelmezen. Die van tak naar tak fladderen en een kwetterend geluid maken. Langzaam en behoedzaam begeef ik mij in hun richting, de hond aan mijn zijde houdend. Al spoedig zie ik de oorzaak van de opwinding. Een grote buizerd zit op een dikke tak en kijkt rond op de manier van wie zal ik het eerste pakken. Maar de kleine mezen lijken hem uit te lachen en wanen zich met zijn allen sterk. Met al hun gefladder en lawaai provoceren ze de buizerd en zeggen als het ware kom maar op, we zijn niet bang voor jou, weg wezen uit ons territorium. Mijn komst verstoord het ritueel en de buizerd houdt het voor gezien en neemt een duikvlucht naar elders.

Langzaam begeven de hond en ik ons dieper het bos in. Zelfs de hond loopt behoedzaam en voelt de spanning van de rust van het bos. Plots staan we oog in oog met een prachtige reebok. Verstijfd van verrassing staan we stil. De bok kijkt ons indringend aan, niet geschrokken maar blijkbaar even verrast als wij. Prachtig is te zien van zo’n kleine 20 meter afstand hoe statig het dier is en hoe mooi gelijnd. Prachtige haast zwarte ogen en een goed gevormd lijf. Dan houdt de bok het voor gezien en loopt eerst langzaam naar de overzijde van het pad om vervolgens in een lichte draf tussen de bomen in het bos te verdwijnen.

Tevreden en nagenietend, loop ik verder en besef mij welk een uniek genot mij zojuist is overkomen. In een groepje dennen zitten een heel aantal duiven zo het er naar uit ziet schuilend voor de koude tussen de dichte takken. Opnieuw een fascinerend gezicht. De hond staat in dezelfde richting mee te kijken, en het is mij niet geheel duidelijk of dit nu van hem is om een lekker duivenhapje of dat ook hij van het schouwspel geniet.

Het dennenbosje op gepaste afstand achter ons latend, komen we aan bij een klein ven. Het water is bevroren en het ijs is als een spiegel in de zon. Niets is er op of rond het ven te bekennen. Het lijkt er op of dat de dieren weten dat dit ven in deze jaargetijde niets voor hen te bieden heeft. Aan de oude loopsporen kun je zien dat het een vaste drinkplaats is voor de in het bos levende herten, maar ook zij zullen nu elders hun dorst moeten lessen, want het ijs is inmiddels zo dik dat ook ik er geen gat meer in kan krijgen.

We steken het ven over en belanden aan de rand van het bos tegen een weide gebied. Onmiddellijk nemen enkele hazen en konijnen de benen en je merkt meteen dat langs zo een bosrand beduidend meer leven aan te treffen is. Plots valt mijn oog op een bruin op een fazant gelijkend gevogelte onder wat dorre takken. Ik blijf doodstil staan maar de vogel vertrouwd het schijnbaar niet met de hond die ik bij me heb en slaat krachtig zijn vleugels uit en verdwijnt in het bos. Ik kom tot de conclusie dat het een houtsnip is, welke met de oostenwind naar hier is gekomen. Een prachtige vogel maar in onze omgeving nog maar weinig voorkomend.

Een eind verderop vliegen een haan en een viertal fazantenhennen kwetterend weg, om ver weg in het weiland weer neer te strijken., vlakbij een groep zwanen welke driftig aan het foerageren zijn in het nog laat gegroeide gras van het afgelopen najaar. Het is nu een uur of elf en ik neem de weg terug dwars door het bos.

Op de brede bospad is echter weinig te zien. Wel erger ik mij aan de plastic zak met een oud tapijt er in en een bergje puinafval. Je vraagt je af waarom en hoe het hier terecht komt. De vuilnisbak thuis is zo dicht bij. Bijna aan het eind loop ik tegen een laatste verrassend moment aan. Op een weide tussen het bos, hebben twee reigers gezamenlijk een mol gevangen en maken nu het grootste kabaal wie van hun het lekkere hapje uiteindelijk mag verorberen. Ik sta het gespannen af te kijken. En probeer in te schatten wie er met de buit van door zal gaan. Zal het de jonge reiger van dit jaar zijn, of de geroutineerde oude. De strijd lijkt tot nu toe onbeslist. Beide reigers scheuren de mol zowat in tweeën. Dan springt plotsklaps de oude reiger met beide poten richting de jonge. Deze schrikt hier zo van dat hij overbluft even zijn bek laat open vallen en weg is de mol in het keelsgat van de oude reiger. De oude reiger loopt nu statig weg van zijn jonge rivaal alsof hij wil zeggen, had je nog wat jochie!

Ik loop weer door en kom aan het einde van het bos. De wandeling van ongeveer twee en een half uur zit er weer op en ik hoop dat u met mij meegenoten heeft van wat er zoal in korte tijd te beleven valt in het bos. Niet dat dit mij dagelijks overkomt, maar toch, er is steeds wel iets en het blijft telkens verrassend.

Gerard van Run