Kippenpraat

Kippenpraat.                        juni 2005

Vorig voorjaar schaften wij wat kippen aan. Op ons tuincentrum terrein is genoeg plaats voor wat vrolijke kippendames. Naast al het andere gekakel, zullen zij nauwelijks opvallen.

Het zijn echte legbatterij kippen die elke dag voor ons een eitje proberen te leggen. Vooraf is een grote ren uitgezet, zodat de dames flink de benen kunnen strekken. Tevens worden ze als een soort bedrijfskip ingezet, want het is de bedoeling, dat naast het eieren leggen de ren wordt vrijgemaakt van allerlei onkruiden en zaden. In ruil hiervoor krijgen de dames dagelijks vers water het nodige hard en legvoer, en met regelmaat wat restjes uit de keuken.

Een grote verplaatsbare ton van 150cm doorsnede is hun nachthok. Het nachthok bevat een stevige zitstok en een plek om de eieren te leggen. In de want zijn wat openingen, zodat ze ook naar buiten kunnen kijken bij slecht weer. Dus alles was klaar voor de feestelijke ontvangst van de dames.

De eerste week van april was het dan zover. Er werden 4 kippen bezorgd, Truus, Sjaan, Marie en Stien. De kippen waren nog jong en nog niet aan leggen toe. Ik zei zo tegen de kippen, jullie hebben toch wel mazzel dat je in dit aartsparadijs terecht komt. Na een dag of twee zag je aan de dames dat ze het best naar de zin hadden in hun riante hok.

Het is ook leuk om kippen te hebben. Ze zijn blij als ze je zien, zeker als je wat lekkers bij je hebt, ze zijn er dan als de kippen bij. Het is interessant om het leven van de kip te gade te slaan. Het zijn ijverige beestjes. Vroeg in de morgen proberen ze van hun ei af te komen, om daarna stevig op zoek te gaan naar allerlei voedsel, van insecten tot onkruiden of naar het door ons gegeven voer. Het is leuk om ze zo druk in de weer te zien, de grond los krabbend, of rennend naar de ander als die aangeeft iets gevonden te hebben.

Na enkele weken zijn wij aan elkaar gewend en dat bestaat bij de kippen uit, het zich te laten aaien en zingend mee te lopen naar de voer of waterbak. Ja kippen laten het blijken als ze het naar de zin hebben, je hoort ze dan als het ware zachtjes neuriën. Ondanks dat ze alle vier bruin zijn en van het zelfde soort, zijn ze toch heel verschillend. Een is er heel afstandelijk (Sjaan), een is een tamelijk agressieve kip(Stien) en de twee anderen Truus en Marie zijn gewoon heel gezellige en aanhankelijke kippen. Ook voor onze hond Jimmy gedragen ze zich zo.

Jimmy gaat elke keer mee het hok in als de kippen gevoerd worden, en zou het liefst met de kippen gaan spelen, maar de ene helft is hier echt niet van gediend.

Na een maandje gaan Truus en Marie dagelijks op pad. Ze vliegen dan over de omheining van het hok en gaan gezamenlijk het tuincentrum verkennen. De andere twee blijven in het hok en komen er niet uit. Het is leuk de kippen op het tuincentrum rond te zien scharrelen. Iedere dag breiden ze hun ontdekkingsreis uit om na enkele weken het koffieterras op te komen. Hier worden ze getrakteerd op een lekker stukje brood of koek. En vanaf die tijd melden ze zich prompt rond drie uur op het terras. Na een lekker hapje, vertrekken de dames weer naar hun collega’s in de kippenren.

Jimmy onze hond vindt het helemaal geweldig hij ruikt aan de kippen en deze gedogen veel van haar. Na een week of zes vinden wij het eerste ei, keurig netjes gelegd op de daarvoor bestemde plek in het nachthok. Na 14 dagen leggen alle vier de dames dagelijks een ei. De hele familie wordt verblijd met een echt scharreleitje, en al snel is de vraag groter dan het aanbod. Wij zelf hebben al een echte band met Truus en Marie opgebouwd. Je begroet ze, praat met ze en neemt ze eens op je arm voor een zachte knuffel.

De kippen vinden dit heerlijk. Je ziet dat het kippenleven geweldig is, ze zijn tevreden met hun dagelijkse kostje, luieren af en toe heerlijk in de zon, nemen van tijd tot tijd een stofbad en genieten van al het lekkers om hun heen. Op dat stukje kippenleven kunnen wij mensen wel eens jaloers zijn. En na een maand of zes is het net of je altijd al kippen hebt gehad.

Maar dan slaat plots het noodlot toe. Een bezoekende klant met hond, heeft deze niet aan de lijn. De hond ziet de kippen in de kippenren, springt over het gaas heen en grijpt een van de kippen. Grote ontsteltenis bij de klant en mij. Hij probeert de hond terug te roepen en ik spring de ren in om de hond weg te jagen. Dat lukt gelukkig en de hond gaat aan de lijn. Het leed is echter al geschied, Stien heeft het niet gered. Zij is door de hond dood gebeten en de andere dames zitten hevig gestretcht in het nachthok. Stien ziet er gehavend uit en zijn kop hangt slap aan het lijf, zo dood als een pier is ze. De klant biedt duizend maal zijn excuses aan. Heel vervelend natuurlijk, maar ik had het zelf ook niet verwacht en wellicht voor beiden een les. De klant bied aan een nieuwe kip te kopen, maar dat heb ik liever niet, want een vreemde kip wordt meestal slecht geaccepteerd in een bestaande groep.

De dames zijn danig van streek en tevens enkele dagen van de leg. Truus en Marie durven de ren niet meer uit en bij het minste of geringste spoeden ze alle drie naar het nachthok. Het geeft een hele opschudding op het tuincentrum. Stien is uiteindelijk in de soep beland ze was mals en zat goed in het vlees. Het heeft vervolgens weer weken geduurd voordat Truus en Marie weer hun dagelijkse trip naar het terras ondernamen. En Sjaan bleef dan in eenzaamheid achter. Het verwonderde mij steeds, dat Sjaan als de collega’s op wandeltocht gingen, nooit de behoefte had om mee te gaan. Ze scharrelde dan de gehele dag in de ren rond en had het zo te zien best naar haar zin. De eierproductie was weer als van ouds en we waren het afscheid van Stien weer te boven.

De ren was inmiddels verplaatst naar een ander stuk op het tuincentrum en de kippen hadden het weer best naar hun zin. Tot het noodlot weer toesloeg.

Op een zondagmorgen, het was stralend weer klonk er plotseling een hoop gekakel uit de kippenren. Ik liep toevallig naar buiten, en kon vanaf de trap aan ons huis in de verte in de kippenren kijken. Ik zag iets ongewoons in de ren. Het was een grote roofvogel. Snel rende ik naar het kippenhok. Het was een grote havik die snel wegvloog , toen hij mij aan zag komen. Ik schrok ervan. Ik zag geen een kip meer, wel een hoop veren. Bij nader onderzoek vond ik Marie ineengedoken onder de coniferenhaag. Haar gekerm ging door merg en been. De havik had heel haar rug opengereten en was Marie levend aan het opeten. Truus en Sjaan hadden dit hele drama gezien en bleken ook een eind verderop angstig onder de coniferen te zitten. Het plezier van het kippen hebben was ineens een heel eind over. Het was een naar gezicht Marie kreunend daar aan te treffen, geheel in de stretch, met een open rug, waar bijna geen vlees of veer meer op was. Ja, Marie was ten dode opgeschreven. Op het hakblok kon ik haar uit haar lijden verlossen. Truus, Sjaan en Sjimmy en ook wij waren uiterst ontdaan.

Er heerste een tijdlang de angst dat de havik terug zou keren, voor een nieuw slachtoffer, temeer daar ik hoorde dat hij ook het kippenhok van de buren had aangedaan. Maar gelukkig nu enkele maanden later is de havik niet meer gesignaleerd. Voor Truus en Sjaan is de gebeurtenis dramatisch. Zij hebben elk vertrouwen in hun omgeving verloren, zijn angstig, schichtig en de vreugde lijkt uit hun ren verdwenen. Zij lijken ontroostbaar. Door ze wat extra te verwennen komen ze enkele weken later voorzichtig weer onder de coniferen vandaan. Bij het minste of geringste onraad dat ze vermoeden, duiken ze gezamenlijk weer onder de coniferen. Het voer strooi ik onder de struiken, want in de openlucht durven ze het niet op te pikken. Ik zie wat voor een impact het voorval op de overgebleven kippen heeft. Angst, wantrouwen en verdriet.

Het doet mij denken aan de vluchtelingen uit Rwanda, Congo en Darfoer. Deze mensen hebben het zelfde meegemaakt als de kippen in mijn hok. Geweld, mensen afgeslacht zien worden, angst het niet te overleven, helemaal in de stretch, radeloos voor hulp. Als afslachting dier tot dier al zo afschuwelijk is, wat moet het dan voor de mens wel niet zijn. In mijn kippenhok beleef ik in een parodie de tragedie van Afrika, het door ons leeggehaalde land, waar we de rijkdommen geplunderd hebben en het volk geminacht, waardoor oorlogen, hongersnoden en suïcides ontstonden.

In mijn kippenhok zag ik wat het met het volk uit het hok deed. Mijn kippen waren niet meer vrolijk en onbevangen. Ze waren angstig en wantrouwend geworden. Het heeft weken geduurd voor ze weer een beetje tot zich zelf kwamen en tot op de dag van vandaag zijn ze angstig en schichtig. Jammer het onbevlogen is er af. Ondanks onze goede zorgen en extra aandacht komt het vertrouwen maar langzaam terug. Zo is het ook met de vluchtelingen in Afrika. Wij zullen heel veel aandacht ter plaatse aan ze moeten schenken om hun weer vertrouwen en levensvreugde voor de toekomst te geven. Hun helpen met een evenredige verdeling van de rijkdommen in hun landen, en het teruggeven van het respect voor hun waarden. Zo ziet u maar dat een simpel kippenhok ook onze ogen kan openen, als we er maar oog voor hebben.

De wereld reageert op bovenstaande kippenpraat met “Ach het zijn maar kippen!!”

Gerard van Run