Wapperende handjes

Wapperende handjes.                           april 2009

Het is een normale werkdag, zodra ik de deur open, lacht het werk op het tuincentrum me toe. Vooral op dagen met mooi weer, begint de dag als een feest. Jan de vink, Kees de pimpelmees, Kareltje het winterkoninkje en soms Guus het roodborstje, zingen mij tegemoet. Het is een ervaring die maar weinigen mogen beleven, en ik roep ingedachte Hallo Jan,hallo Kees, Hallo Kareltje en hallo Guus. Wat wordt het toch weer een prachtige dag.

De zon schijnt en alles is vrolijk. De kippen wachten mij bij huis al op om mij te begeleiden naar het hok voor hun dagelijkse portie voer. Een mooi gezicht, zo een zestal waggelende dames achter je aan. Zelfs Jimmy onze hond wordt er vrolijk van en zit als eerste in het hok. Hij en de kippen kunnen het goed met elkaar vinden en dat is goed om te zien.

Na het voeren van de kippen maken wij de kas open en vervolgens de toegangspoort. Onderweg fluiten de merels en onze eigen schijtlijster ons toe. Want hoe mooi hij ook fluit hij is en blijft een beetje schuw vandaar zijn naam schijtlijster. Vroeger hadden we eens een nachtegaal, maar die is helaas al enige jaren niet meer weergekeerd. De lijster is een prachtig alternatief. Vroeg in de ochtend zet hij zijn zangkeeltje al op, en in de avond is hij het, die het licht uitdoet.

Wij beginnen de dag met het lezen van de krant, en als het maar even kan op het terrasje aan de vijver. Je zit dan heerlijk in de ochtend zon met een obade van de lijster het winterkoninkje of de vink. De vissen van de vijver zwemmend aan je voeten en de woerdeend geduldig wachtend op zijn vrouwtje dat een nest heeft in de randbeplanting van de vijver. Een kopje koffie maakt de start van de dag compleet.

Je zit dan in twee werelden, de wereld van de krant, helaas meestal vol kommer en kwel, en je eigen dagelijkse leven, tussen de enthousiaste gevleugelde vrienden van het tuin centrum. De zwarte specht die dagelijks vanuit het tegenover ons gelegen bos vertrekt naar zijn fourageergebied aan de achterzijde van ons tuincentrum. Ieder morgen en avond herken ik hem aan zijn roep en manier van vliegen. Soms denk ik wel eens dat hij naar ons roept als dankbaarheid voor het redden van zijn leven.

Want dat zat zo. Op een gegeven dag hoorde ik een luid gepiep in de weide naast ons tuincentrum. Nieuwsgierig keek ik wat er aan de hand was. Een valk had de zwarte specht aangevallen en hem tegen de grond gedrukt. Juist op tijd kon ik de valk verjagen en gelukkig kon de specht weer naar het bos terug vliegen. Sindsdien roept hij als hij overvliegt.

Maar als we dan zo op het bankje zitten, ons verbazen over alle ellende in de krant, en nog verbazender soms ook nog leuke dingen lezen, alle overledenen besproken te hebben, de economie verwachtingen tot ons genomen hebbende, dan beseffen wij hoe rijk ons bezit is en hopen we stiekem dat de eerste klanten maar niet al te vroeg komen.

Want waar je ook om je heen kijkt op zo een mooie dag is er iets bijzonders te zien, wat velen moeten missen. Vogeltjes die ruziën of hevig verliefd zijn op elkaar. Een koppeltje duiven dat met de kopjes tegen elkaar ook zit te genieten van het mooie weer. Of als je omhoog kijkt en de buizerds in de thermiek van de lucht omhoog ziet zweven, onderwijl elkaar toeroepend, dan zie je dat je ook met zijn allen kunt genieten van deze wereld. De krant staat dan in schril contrast, doemenis en verderf voert hierin de hoofdtoon, wanneer komt de vrolijkste krant van Nederland nu eens uit, vol met vrolijke en positieve berichten.

Over hoe wij allen samen een geweldige samenleving kunnen beleven, over hoe we elkaar kunnen accepteren en respecteren, hoe wij elkaar kunnen geven en delen en uiteindelijk kunnen zeggen ik ben blij met jou. Maar helaas zal dit een utopie blijken te zijn.

Na de koffie en de krant is het weer tijd voor wat vrolijkers, aan het werk. Wat een voorrecht iedere dag opnieuw weer te kunnen kiezen voor wat ga ik doen. Binnen werken, buiten, in of aan de vijver, planten schoonmaken, vegen, sproeien, inkopen doen, administratie of werken met de computer. En verveeld het, iets anders te kunnen gaan doen. Wij staan er soms te weinig bij stil wat een voorrecht dit is.

Tegenwoordig komen de eerste klanten rond half elf het tuincentrum bezoeken, en het is dan de hoogste tijd om samen met hen een kopje koffie te drinken. Soms is het snel een uurtje verder door de gezellige praat, of het lief en leed wat aangedragen wordt. Vele klanten praten over hun zorg tijdens onze koffiemomenten en dan besef je dikwijls dat jouw zorgmomenten peanuts zijn wat andere soms zoal te verwerken krijgen. Het geeft ons een goed gevoel te kunnen luisteren en een klein beetje raad te kunnen geven. Het voegt iets wezenlijks toe aan het ondernemen.

Mede daar onze slogan is, dat iedere klant lachend de poort uit moet of met een beetje beter gevoel. Met een beetje geluk, hebben wij dan op een mooie ochtend ook nog wat gewerkt, en wordt het tijd voor een boterham, welke in het broodtrommeltje zit wat we dagelijks meenemen.

Meestal proberen wij buiten op het terras te eten, samen met de hond en de kippen. De kippen voor de kruimeltjes die vallen en de hond geduldig wachtend op mijn laatste boterham, waarvan hij weet dat die voor hem is. Als alles op is gaan we echt aan de slag. Want naast het gezelligste tuincentrum van Brabant moeten we er ook werken.

De meeste klanten vragen zich af hoe wij het doen, de grote oppervlakte schoon en netjes houden en dat zonder personeel zo met zijn tweeën en een enkel zaterdag hulpje. Nou heel eenvoudig, gewoon door te doen. Beginnen, aanpakken en doorwerken. En het lukt nog steeds, alhoewel ik toe moet geven dat ik op mijn aandeel steeds meer inlever. Maar tot nog toe redden we het wel.

Ik denk dat dit mede komt door de positieve energie die de aard van het werk ons geeft en de omgeving waarin het plaats vind. Tevens schenkt het resultaat van de inspanning ons continu een kick. Het licht er weer netjes bij, de planten doen het goed, wij hebben een mooi assortiment, de klanten zijn enthousiast en tevreden.

Tussen het werk door komen de klanten en de middag schiet voorbij zeker als er ook nog eens uitvoerig koffie is gedronken. Om vijf uur is het sluitingstijd. Tijd voor een kopje koffie en een reepje. Mijn vrouw tovert zich om als keuken princes, en ik ga alle planten van water voorzien. De kassa wordt opgemaakt en de toegangs poorten gesloten.

Beiden zijn we dan zo rond half zeven klaar en kan er gegeten worden. Ondertussen kijken we het journaal, manbijt hond en goede en slechte tijden. Burgerlijker kan het haast natuurlijk niet.

Op de lange avonden nog een uurtje de groentetuin in of het terras aan huis verfraaien, ondertussen luisterend naar het uitluiden van de dag door onze enige echte schijtlijster. Hij is soms adembenemend. De merel probeert hem dikwijls af te troeven, maar het gelukt hem zelden.

Tijd om naar binnen te gaan, het was weer een prachtige dag, een dag zoals velen. Het voorrecht van een unieke plek, die alles te bieden heeft voor een geweldig bestaan. Rust, contact met alles om je heen, het bijzondere van de kleine dingen, en je dagelijkse werkzaamheden zo te mogen uitvoeren. Haast niet uit te leggen aan een ander, het is iets dat je ervaren moet.

Natuurlijk zijn er ook bij ons van die baal dagen. Slecht weer, tegenzittende verkoop, of een gemiste kans. Onverwachte gebeurtenissen, zoals storm en wateroverlast. Het is niet leuk als je voor de zoveelste keer alles weer recht moet zetten en aanvegen. Rot werk moeten doen als planten uitsteken of sjouwen met zware bakken en potten. Maar iedere dag mooi weer vergoed tien slechte. En uiteindelijk val je om een uur of elf in slaap met de gedachte wat je de volgende dag wellicht weer mag beleven

Gerard van Run